بقره آیه (17)

* امام باقر علیه السلام فرمود: پیامبر درباره‌ آیه‌ی: قُل لَّوْ أَنَّ عِندِی مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ لَقُضی‌َالْأَمْرُ بَیْنیِ وَ بَیْنَکُمْ؛ بگو اگر آنچه درباره‌ی آن عجله دارید نزد من بود، و به درخواست شما ترتیب اثر می‌دادم، عذاب الهی بر شما نازل می‌گشت و کار میان من و شما پایان گرفته‌بود. (انعام/۵۸) فرمود: اگر به من اجازه می‌دادند، شما را نسبت به آنچه که در دل پنهان کرده‌اید آگاه می‌ساختم. آنچه که شما در دلتان مخفی می‌کنید این است که شما مرگ مرا می‌خواهید و می‌خواهید مرگ من به تعجیل بیفتد تا بعد از من به اهل‌بیتم ظلم کنید. این آیه مَثَل شماست، چنانچه آیه‌ی کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ ناراً نیز در وصف شماست.

منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۵۸ / الکافی، ج۸، ص۳۷۹/ بحارالأنوار، ج۲۳، ص۳۲۱/ نورالثقلین

.

* امیرالمؤمنین فرمود: پس از رحلت پیامبراکرم در اجتماع مردم در مسجد، با صدای بلند فرمودند: کسانی که کافر شدند و سدّ راه خداوند گشتند اعمالشان نابود می‌گردد. ابن‌عباس گفت: ای اباالحسن)! از چه روی چنین سخن گفتید؟ حضرت فرمود: آیا تو بر اینکه پیامبر پس از خود، ابوبکر را به خلافت برگزید شهادت می‌دهی؟ گفت: نشنیدم که پیامبر کسی غیر از تو را به عنوان وصیّ خود برگزیند. حضرت فرمود: پس چرا تو با من بیعت نکردی؟ گفت: دیدم، همه‌ مردم به بیعت با ابوبکر اجتماع کردند، من هم به ایشان پیوستم. حضرت فرمود: همان‌طور که قوم بنی‌اسرائیل بر پرستش گوساله اجتماع کردند، شما نیز این چنین مورد آزمایش قرار گرفتید و همچنین مَثَل شما مثل کسی است که آتشی بیفروخت و همین که اطراف وی را روشن ساخت، خدا نورش را برد و در تاریکی رهایش کرد که در آن چیزی نمی‌بینند. آنها کر، گنگ وکورند پس به‌سوی حق باز نمی‌گردند.

منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۵۸ / بحارالأنوار، ج۲۹، ص۵/ القمی، ج۲، ص۳۰۱

.

* امام کاظم علیه السلام فرمود: مَثَل این منافقان همچون کسی است که آتشی برپا می‌کند تا با آن اطرافش را ببیند؛ پس آنگاه که می‌تواند ببیند، خداوند با فرستادن باد و یا باران، آتش را خاموش کرده و نورش را از بین می‌برد؛ مَثَل این منافقان پیمان‌شکن این‌چنین است؛ زمانی‌که خداوند از ایشان بر ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب بیعت گرفت به ظاهر شهادت‌دادند که هیچ معبودی جز خدای یکتا نیست و محمّد بنده و فرستاده‌ اوست و علی سرپرست، وصی، وارث و جانشین او در میان امّتش می‌باشد؛ احکامش را قضاوت کرده و وعده‌هایش را محقّق نموده و امور بندگان را پس از پیامبر به جای او سیاست می‌کند؛ و به‌خاطر ولایتش، ارزش‌های اسلام و مسلمین را به ارث می‌برد و مردم نیز به‌خاطر آن او را اطاعت می‌کنند و بدین سبب دفاع از او را نیکو می‌دارند و به خاطر ولایتش، گوش به فرمان او هستند و او را چون برادری دانسته و از او صیانت می‌کنند؛ همان‌طور که از داشته‌های خود حفظ و صیانت می‌کنند. زمانی‌که به امر پروردگار دو جهان که به اسرار مطّلع است و رازی برایش پنهان نمی‌ماند زمان مرگ آن‌ها فرا برسد، خداوند ایشان را به‌سبب کفر درونیشان عذاب می‌کند؛ پس آن زمانی است که نورشان زایل شده و در تاریکی عذاب الهی فرومی‌روند. در تاریکی جزای اعمالشان در آخرت گرفتار می‌شوند؛ به‌طوری‌که راهی برای بیرون‌رفتن و فرارکردن نمی‌یابند.

منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۶۰ / بحارالأنوار، ج۳۱، ص۵۶۷/ الإمام العسکری، ص۱۳۰

.

* امام باقر علیه السلام فرمود آنان فضل و مقام اهل بیت را نمی‌بینند.

منبع : تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۶۰ / بحارالأنوار، ج۵، ص۱۱