بقره آیه (9)

* امام کاظم علیه السلام فرمود زمانی که پیامبر در غدیرخم امام علی را به امامت منسوب کرد، به عمر و هر هفت نفر از رؤسای مهاجر و انصار فرمان داد که با او به عنوان امیرالمؤمنین بیعت کنند. پس آن‌ها هم چنین کردند ولی با یکدیگر توافق کردند که علی را از این امر، برکنارکرده، او و پیامبر را نابود سازند. لذا سخنانی را که در ذیل به پیامبر گفتند، همه از جمله توافقات و توطئه‌هایشان بود.

اوّلین آن‌ها گفت: من به هیچ چیزی، به اندازه‌ این بیعت توجّه و دقت ندارم و امیدوارم که خداوند، به‌خاطر آن مرا در قصرهای بهشتی جای داده و از بهترین ساکنان و منزل‌کنندگان در آن قرارم دهد.

و دوّمی آن‌ها گفت: پدر و مادرم به فدایت ای رسول‌خدا! مطمئنم که این بیعت، تنها راه ورود به بهشت و دوری از آتش جهنّم است و به خدا سوگند نقض پیمانی که با تو بستم، مرا خوشحال نمی‌کند. زمین تا به عرش برای من، آکنده از مرواریدهای تر و تازه و جواهرات فاخر شده است.

و سوّمین نفر آن‌ها گفت: ای رسول‌خدا ! به خدا سوگند از اینکه با این بیعت در رضوان خداوند وارد شدم بسیار خوشحال و خرسندم و یقین دارم چنانچه تمام گناهان اهل زمین در پرونده‌ من باشد، با این بیعت، همه پاک شده و از بین می‌رود و بر سخنانش، سوگند یاد کرد.

پس از آنان تمام ستمگران و سرکشان، از گفتار ایشان تبعیّت کردند و کلماتی مثل حرف‌های آن‌ها بر زبان جاری کردند.

پس خداوند به محمّد فرمود: یُخادِعُونَ اللهَ یعنی آنها رسول‌خدا و نیز مؤمنین که سرور و برترین آن‌ها علیّ‌بن‌ابی‌طالب است را با پیمان‌هایی خلاف آنچه که در دلشان است، فریب می‌دهند. سپس فرمود: وَ ما یَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ و تنها خودشان از این خدعه و نیرنگشان متضرّر می‌شوند و خداوند از آن‌ها و یاریشان بی‌نیاز است. و اگر سنّت خداوند چنین نبود و خداوند به آنان مهلت نمی‌داد تا زنده بمانند و چنین اعمالی انجام دهند، قطعاً آن‌ها نمی‌توانستند طغیان و سرکشی کنند. آنها نمی‌فهمند که امر ما این‌گونه است و خداوند به پیامبرش از دورویی، دروغ و کفر آن‌ها خبر می‌دهد و حضرت رسول را امر می‌کند که بر ستمگران پیمان‌شکن لعن بفرستد و آن لعن در دنیا از ایشان جدا نمی‌شود. در دنیا بهترین بندگان خدا ایشان را لعن می‌کنند و در آخرت نیز به شدیدترین عذابهای الهی گرفتار خواهندشد.

منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۱۳۶ / بحارالأنوار، ج۳۷، ص۱۴/ تأویل الآیات الظاهرهْ، ص۳۸/ تفسیر الإمام العسکری، ص۱۱۳/ تفسیر البرهان